«Ανεμώλια» λοιπόν είναι η ζωή μας.. "Ανεμώλια" στη γλώσσα
του Ομήρου είναι το «τίποτα», είναι τα
λόγια του αέρα, τα μάταια, τα ανώφελα. Σαν τις συζητήσεις για τα σχέδια και τα
όνειρα που κάναμε και διαψεύστηκαν πανηγυρικά.. Σαν τις υποσχέσεις που δώσαμε
και δεν τηρήσαμε.. Σαν τους σχεδιασμούς και απολογισμούς που κάνουμε τώρα στα πενήντα
και κάτι, «δαρμένοι» και «πληγωμένοι» από σκληρές και αδιανόητες απώλειες σαν
αυτή του Μάκη μας
Αδερφέ μου
Μάκη «για ποιο ταξίδι κίνησε να πας».. είμαι συντετριμμένος και συγκλονισμένος.
Δεν το χωράει ό νους μου ότι «έφυγες» από κοντά μας τόσο αναπάντεχα και άδικα. Ακόμα
και τώρα που το αναλογίζομαι φαντάζει σαν ένα κακόγουστο αστείο, σαν ένα κακό
όνειρο από το οποίο σύντομα θα ξυπνήσω θα σε πάρω τηλέφωνο και θα σε ακούσω να
μου λες «Κωστάρααα όλα υπό έλεγχο»
Ο υπεργαπημένος
«αιώνιος τεταρτοδεσμίτης διπλανός» με το πιο ζεστό και αφοπλιστικό χαμόγελο που
δεν άφηνε σε κανέναν και σε τίποτα το περιθώριο να τον πλήξει δεν είναι πια
μαζί μας..
Σήμερα μαζί με τον Μάκη πεθαίνει ένα κομμάτι του εαυτού μου,
ένα μέλος της οικογένειας μας… Βλέπεις τους παιδικούς φίλους δεν τους διαλέγει
κανείς, τις περισσότερες φορές είναι εκείνοι με τους οποίους έτυχε να βρεθείς
στο ίδιο θρανίο, στην ίδια παρέα, στην ίδια σχολή, είναι απλά εκείνοι που
βρέθηκαν πρώτοι εκεί. Είναι γεμάτοι προτερήματα και ελαττώματα στον υπερθετικό
βαθμό, χαρίσματα και αδυναμίες που μεγεθύνονται απειλητικά με τα χρόνια
καθιστώντας τους αναντικατάστατους... Ο Μάκης ήταν ένας από αυτούς πάντα εκεί,
πάντα δίπλα μας, ζήσαμε απίστευτα πράγματα καθιστώντας τον αδερφό εξ αγχιστείας
"σχολικής"..
Αύριο θα
είμαι μαζί με τους συμμαθητές της παλιοπαρέας της Ιωνιδείου και του belle amie, κοντά σου για το τελευταίο «αντίο».. Α ρε
μπαγάσα πάλι μας ένωσες αλλά για τον ποιο κακό και αδιανόητο λόγο..
