Η εκπαίδευση ενηλίκων αποτελεί έναν από τους πιο κρίσιμους πυλώνες της δια βίου μάθησης, ιδιαίτερα σε ένα περιβάλλον ραγδαίων κοινωνικών, τεχνολογικών και οικονομικών μεταβολών. Στο επίκεντρο αυτού του συστήματος βρίσκονται οι εκπαιδευτές ενηλίκων, οι οποίοι καλούνται να υποστηρίξουν ποικίλους πληθυσμούς εκπαιδευομένων, με διαφορετικά κίνητρα, εμπειρίες και μαθησιακές ανάγκες. Παρά τη σημασία του ρόλου τους, η εκπαίδευση και επαγγελματική τους ανάπτυξη στην Ελλάδα παραμένει, εδώ και πάνω από μία δεκαετία, εγκλωβισμένη σε ένα στενό και αποσπασματικό πλαίσιο πιστοποίησης.
Την περίοδο 2014–2024, η δημόσια πολιτική για τους
εκπαιδευτές ενηλίκων περιορίστηκε σχεδόν αποκλειστικά στη διαδικασία
πιστοποίησης της παιδαγωγικής επάρκειας τους μέσω εξετάσεων και στη συνακόλουθη
ένταξη στο Μητρώο του ΕΟΠΠΕΠ. Η πιστοποίηση αυτή αποτέλεσε, και σε μεγάλο βαθμό
εξακολουθεί να αποτελεί, βασική προϋπόθεση για τη συμμετοχή των εκπαιδευτών σε
συγχρηματοδοτούμενα προγράμματα δια βίου μάθησης και κατάρτισης, καθώς και για
την απασχόλησή τους σε δημόσιες δομές κατάρτισης.
Ωστόσο, η μονοδιάστατη αυτή προσέγγιση είχε σημαντικές παρενέργειες. Η ουσιαστική εκπαίδευση των εκπαιδευτών υποκαταστάθηκε από μια διαδικασία προσανατολισμένη κυρίως στην επιτυχή έκβαση των εξετάσεων, η οποία καθίσταται αυτοσκοπός. Οι υποψήφιοι εκπαιδευτές οδηγήθηκαν στην αναζήτηση προγραμμάτων προετοιμασίας όχι για να αναπτύξουν σε βάθος τις παιδαγωγικές και διδακτικές τους δεξιότητες, αλλά για να αποκτήσουν το απαραίτητο συμπληρωματικό πιστοποιητικό επιμόρφωσης που ως δικαιολογητικό, θα τους επέτρεπε τη συμμετοχή στις εξετάσεις. Θα πρέπει να επισημανθεί ότι το κόστος της προετοιμασίας μεταφέρθηκε σχεδόν αποκλειστικά στους ίδιους τους εκπαιδευτές
